In de Voetbal International van vorige week staat een interview met Dario Vujicevic. Het is het relaas van een voetballer die als jonge belofte strandde in het miljoenengeweld van Joop Munsterman, met zijn jeugdige (en Slavische) temperament vervolgens in ongenade viel en zijn heil zocht in Almelo. Je heil moeten zoeken in Almelo is natuurlijk op zichzelf al treurig, maar eenmaal in Pauperlo sloeg het noodlot pas echt toe. De jonge middenvelder werd getroffen door verschillende blessures en is pas sinds februari dit jaar basisspeler. Aan het eind het interview – waarin Vujicevic de indruk wekt volwassener te zijn dan in 2012 – spreekt hij een wens voor de toekomst uit. Onbewust verwoordt hij daarmee precies het verlangen van duizenden thans gedesillusioneerde FC Twente-supporters: “…de magie van een internationale avondwedstrijd blijft voor mij onovertroffen. De hymne, het kunstlicht, de verwachting in het stadion, het reizen; die combinatie maakt dat je je speciaal voelt.” Het is een toekomstbeeld dat voor Vujicevic misschien altijd een droom zal blijven, of een vage herinnering aan het begin van zijn loopbaan, maar voor ons FC Twente is die Europese magie inmiddels ook mijlenver weg.