De wizz in Wisgerhof

‘Teveel, aanzienlijk meer dan nodig, anders gezegd,’ antwoordde ik onlangs in de supermarkt, waar een andere kritische supporter van Twente – je weet nog, die ene, – samen met ondergetekende het wel en meer in het bijzonder het wee van de club de revue passeren liet. Niet ver van de biefstukken in het koelvers-segment. Mooi segment.

De vraag die op mijn antwoord betrekking had, luidde; ‘Wet-ie wat ‘n Wisgerhofs verdeent?’ Bernard knikte instemmend om vervolgens in details treden. ‘Horen zeggens, oet ‘n broon dichtbij Joop, nou… zo om en nabij de veer en ‘nhalven ton…’ Daar kocht ik dagelijks het hele koelvers-segment mee leeg, ware het niet dat het me aan tijd ontbreekt alles op te kunnen vreten. En trek, allicht.

Als je al twijfelt aan Joop, dan mag je de honderdduizenden bronnen ‘dichtbij Joop’ best wantrouwen. Voor het gemak ga ik evenwel gewoon op de bron van Bernard af. Wat een godvergeten mep, vierenhalve ton. Voor Wisgerhof ?!?!? De centrale verdediger die in de laatste vijf seizoenen van zijn actieve profjaren al na twee maanden leek te zijn gestopt, schijnt zich als een soort luxe stagiair door de catacomben en de kleedruimten te bewegen. Om alvast wat nuttige praktijkervaring op te snuiven, zijn antennes uit te steken, kiek’n of het de voor(grof)malige koffiemolen wat liekt…

Daar zie ik op zich weinig gevaar in. De tijd dat oud-spelers met een rotschop de Van Deinselaan afbonjourt werden behoort tot het verleden; voetballers die op enigerlei wijze, hoe verwaarloosbaar ook, bijgedragen hebben aan het veroveren van de enige kampioensschaal in de clubgeschiedenis, die mag je wat gunnen. Het gaat echter wat ver om daar een kleine half miljoen aan vergoeding aan te verbinden. Peter Wisgerhof is zo’n voetballer die altijd door zijn verzameling klunzige eigen goals herinnerd zal worden en die tot in lichtjaren vanaf nu zal voortleven als de motorisch gestoorde trapezewerker die de meest bespottelijke schwalbe ooit ten beste gegeven, in de Arena ten beste gaf. Zo’n soort speler. En een noeste, eerlijke arbeider, over dooddoeners gesproken, jongensjongensgjongensjongensjongens…

Hij is goed in de kleedkamer. Een goeie om er daar ‘bij te hebben’. Geen straathond moet eraan denken dat hij daadwerkelijk nog eens moet invallen bij de eerste ploeg, maar in de beslotenheid van de kleedkamer kan Wisgerhof met een rake opmerking – een bemoedigend woord – wel degelijk (nog steeds) een wezenlijke (zijdelingse) bijdrage leveren aan het groepsproces en het begeleiden en (mentaal, tja, wat dacht je anders dan…technisch ?) ontwikkelen van het jonge talent, het vele jonge talent.

Afgelopen vrijdag ging Peet tegen het eind van de rust in Kerkroda met een bekker thee naast Tim Breukers in de kleedkamer zitten.
‘Tim,’ zei Wisgerhof met de bloedernst op zijn gezicht, ‘hij is rechtsbenig… Hupperts. Rechtsbenig. Die gaat je linkerbeen opzoeken. Ik zweer het.’
Breukers keek star voor zich uit. ‘Dat weet ik. Maar bedankt voor de tip.’ Wisgerhof kneep Breukers in zijn wang. Tim zuchtte.

Peter liep naar de hoek waar Castaignos zat, nestelde zich naast de thee slurpende spits en fluisterde; ‘Die Luijckx, weet je, die kan er niet veel van. Blijf hem voelen met je kont.’
Castaignos zette grote ogen op. ‘Als Luijckx aan je rechterkant zit, draai je links bij hem weg.’
‘En als hij…links zit ?’ vroeg Luc grinnikend.
‘Luijckx zit nooit links. Ik ken hem. Geloof mij nou maar, ik ben hier die man met de meeste vlieguren,’ snauwde de veteraan. ‘Dan kun je wel denken daar heb je die ouwe lul ook weer, maar je zult merken dat Luijckx altijd rechts zit.’ Castaignos haalde verveeld zijn schouders op. Gaandeweg de tweede helft draaide hij zeker tweemaal rechts bij de structureel linkszittende Kees Luijckx weg.

Wallace

Lees ook:Laatste groet op fctwente.blog.nl